Het recht van alle burgers om een beroep te kunnen doen op levensbeschouwelijke bijstand in een ziekenhuis, is voorzien in de Belgische grondwet sedert 1966 en geconcretiseerd door de ‘omzendbrief De Saeger’ in 1974. De omzendbrief De Saeger vertrekt van het recht van iedere patiënt op bijstand van een vertegenwoordiger van een erkende eredienst (katholieke, protestantse, joodse, orthodoxe, islamitische) of van een lekenraadgever. De patiënt kan hiervoor een aanvraag doen via het formulier De Saeger dat bij een ziekenhuisopname overhandigd wordt en waarop de namen van de beschikbare vertegenwoordigers staan. De plicht van ziekenhuizen om de patiënt te informeren omtrent levensbeschouwelijke bijstand is daarbij belangrijk. Vervolgens mogen de vertegenwoordigers op ieder ogenblik en zonder tijdsbeperking de patiënten bezoeken.
De woonzorgcentra kregen in het KB van 2 december 1982 een wetgeving rond de levensbeschouwelijke bijstand. Deze berust op dezelfde pijlers als de wetgeving voor de ziekenhuizen. De woonzorgcentra zijn niet onderworpen aan de omzendbrief van minister De Saeger, maar aan deze van minister Busquin, gepubliceerd in 1990. Minister Busquin nam alle punten over van de omzendbrief De Saeger.
De pastoraal in een ziekenhuis en rust- en verzorgingscentra is in de eerste plaats gebaseerd op het luisteren naar mensen die in vertrouwen willen vertellen wat ze doormaken, wat hen sterkt, waar ze in geloven en waar ze mee worstelen. Het is vragen “Hoe maak je het?” en ook echt ruimte laten voor hun antwoord, hoe uitgebreid dat ook is. Het is luisteren met veel respect en in alle openheid, zonder zelf een mening of oplossing te willen geven, zonder te oordelen. Het is geen passief, maar een actief gebeuren, waarin je aandacht schenkt, op een voorzichtige en bescheiden manier bevraagt, uitnodigt, de draad vasthoudt, iets aanreikt …
[…]
Lees meer in KERK & leven van 13 maart 2024
Diaken Dany
info: pastoralezorg.be
