De komende herdenking van de Wapenstilstand, 11 november, kan niet los staan van wat we dag na dag zien en horen: de gruwelijkheid van gewapende conflicten. Het maakt niet veel verschil uit of men ze nu oorlog noemt of niet. Het is een lange reeks, met bekenden zoals Rusland en Oekraïne, Israël en Palestina, Armenië en Azerbeidzjan… Daarbij komen nog de binnenlandse conflicten in Afrika en Azië. We huiveren bij de verschrikkelijke beelden: gesneuvelde soldaten, militaire én burgerlijke slachtoffers van bombardementen, ouders zowel als kinderen, soms gestorven in elkaars armen, verwondingen die haast niet aan te zien zijn en die blijvende gevolgen hebben, vernielde dorpen en steden… Vaak zijn het gewone mensen die rechtstreeks niets met de strijd te maken hebben: mensen op weg naar hun werk of op zoek naar voedsel, of honderden beloftevolle jongeren gedood op een muziekfestival.
Retoriek van afwijzing en geweld
Deze militaire confrontaties gaan gepaard met een strijd om de publieke opinie in binnen- en buitenland te beïnvloeden. De retoriek die aan beide zijden wordt gebruikt, ontkent in feite de menselijkheid van de andere partij. In de wreedheid van het conflict spreekt men niet over ‘mensen’. Men ziet de ander zonder meer als ‘vijand’. En die heeft blijkbaar geen recht op leven. De leiders geven geen leiding, maar spelen in op de ergste angsten en de diepste haat van hun volk tegenover de anderen.
[…]
Lees meer in KERK & leven van 8 november 2023
p. Frans
