De voorbije weken waren voor mij overweldigend. Omdat ik dit jaar 75 jaar zou worden heb ik begin februari van dit jaar aan de bisschop van Gent mijn ontslag als pastoor aangeboden, zoals de kerkelijke reglementering in ons bisdom vraag. De bisschop heeft mijn ontslag aanvaard, een bericht dat nog eerder de pers bereikte dan mijzelf. Naar aanleiding van dit bericht heb ik veel blijken van vriendschap en waardering mogen ontvangen. Dat deed enorm veel deugd. Ik dank jullie allen van ganser harte, de mensen van de verschillende deelparochies van Geraardsbergen.
In mijn hart en gedachten blijf ik zeer veel mooie herinneringen meedragen aan de bijna tien jaren in Geraardsbergen, vooral aan de inzet en de hartelijkheid van heel wat mensen.
Ik heb mijn taken in Geraardsbergen graag vervuld en heb hier ook graag gewoond. De dekenij was ruimschoots groot genoeg, maar het was er aangenaam wonen. Het bood mij de gelegenheid om met mensen van gedachten te wisselen en sommige vergaderingen thuis te laten plaatsvinden. De tuin was een mooie ontspanning: het onderhouden ervan zorgde dat ik niet altijd achter mijn bureau tussen boeken en papieren bleef zitten. Maar het mooiste van al was het contact met de mensen van onze verschillende deelparochies. In de kerk, bij hen thuis of bij mij op bezoek, onderweg op straat, of waar ook. Ik wist mij sterk met u verbonden. Dat was vaak in blije, goede dagen, zoals bij huwelijken en doopsels, vormsels en op kerkelijke feestdagen. Soms was het ook in moeilijke momenten, bijvoorbeeld wanneer iemand ons ontviel. Ik ben bij die gelegenheid veel families thuis gaan opzoeken en heb aandachtig geluisterd naar hun verhaal. Dit heeft veel deugd gedaan aan de mensen. Zeker in de zware coronaperiode.
Ik dank iedereen voor de echte vriendschap die ik mocht ervaren. En voor de medewerking op vele gebieden. Er is rond een kerk en met parochiegemeenschappen veel te doen, en er waren gelukkig velen die op allerlei manier de gemeenschap hielpen opbouwen en ondersteunen. Ik denk aan de mensen die instonden voor het onderhoud en poetsen, het klaarzetten en de versiering van de kerken… Ik denk aan onze verscheidenheid aan koren met de organisten en de dirigenten, de lectoren, de kosters, de misdienaars… die in heel wat gevallen hebben bijgedragen tot een waardevolle liturgie. Ik denk aan de leden van de verschillende kerkraden en het Centraal Kerkbestuur voor hun grote zorg voor onze kerken. Dat werk is niet te onderschatten: het vraagt heel veel tijd en aandacht om de toestand van de gebouwen in het oog te houden en om allerlei dossiers op te stellen en op te volgen. Hetzelfde is waar voor de zorg voor onze parochiezalen. Ik denk ook aan onze parochiale verenigingen die telkens weer contact nemen met mensen of mensen bijeenbrengen, voor vorming of voor ontspannende activiteiten. Er waren eveneens groepen voor bezinning en gebed: de bijbelgroep, Adem-Tocht, Taizé-werking, Jokri, fraterniteit van Charles de Foucauld…
Aan de nieuwe deken wens ik alle goeds toe. Ik dank de priestercollega’s, de diakens, de parochie-assistente, de doop- en vormselcatechisten, de mensen van het secretariaat, de poetsvrouw die de dekenij netjes hield. En dan zijn er zoveel andere mensen, die ik allemaal dank voor hun vertrouwen en vriendschap, waardering, samenwerking. Sommige van die mensen zijn ons jammer genoeg al ontvallen, maar daarmee ben ik hen nog niet vergeten.
Het is onze taak als priester de mensen voor te gaan in geloof en voor hen te bidden. Ik heb altijd met overtuiging onze mensen gedragen in mijn gebed en zal dat ook in de toekomst blijven doen. Ik blijf in Geraardsbergen wonen en ik word vrijwilliger in onze kerkgemeenschap. Ik vermoed dat nog wel vaak op mij een beroep gedaan zal worden. Ik bied graag mijn diensten aan, voortaan zonder ze zelf te organiseren. Het zal mij ook kansen bieden om het contact te bewaren. Ik draag veel mooie herinneringen mee aan u allen, en zal u bewaren in mijn gedachten en mijn gebed.
Ik wens jullie het beste toe voor de toekomst, met Gods zegen.
priester Frans Hitchinson
