Categorie: Hoofdartikel

Op zaterdag 16 september vond in de kerk van Nederboelare onder ruime belangstelling de viering plaats van de 50ste verjaring van de wijding van deze kerk. Heel mooi en gepast begon deze viering met het zingen van “De vreugde voert ons naar dit huis.” Hierbij volgen de hoofdgedachten uit de homilie van oud-pastoor Frans.

Heel wat Zacheüssen

Deze jubelmis volgt de liturgie van de kerkwijding, waarin als evangelie het mooie verhaal over Zacheüs is opgenomen. Willen we het even overplaatsen naar onze tijd? – Het is goed mogelijk dat in de bomen om ons heen heel wat Zacheüssen zitten. Mensen die zich niet direct willen of kunnen mengen in de gemeenschap van oude of splinternieuwe gelovigen, maar die ook niet onverschillig of vijandig zijn. Zij zijn zoekend en nieuwsgierig, maar willen tegelijk nog wat afstand houden. Dat vreemde mengsel van nieuwsgierigheid en verwachting houdt hen verscholen ‘in het gebladerte van de vijgenbomen’.

Zacheüs kan de indruk wekken van een individualist te zijn, iemand die buitenstaander wil blijven, een outsider. Maar voor Jezus zijn mensen die zich tussen de takken verbergen niet raar of vreemd. Hij geeft om hen. Hij kan ingaan op wat zich afspeelt in hun hoofden en harten. – Jezus sprak Zacheüs aan bij zijn naam en moedigde hem aan om uit zijn schuilplaats te komen. Hij verraste hem door bij hem in huis te willen komen. Jezus was welkom in de woning van Zacheüs en maakte hem tot een insider. Daar vond ongetwijfeld een indringend gesprek plaats dat tot goede vruchten leidde. Zacheüs zal geluisterd hebben naar de woorden van Jezus, met het resultaat dat de man zich bekeerde. Ja, een ontmoeting kan mensen deugd doen.

Het gesprek van Jezus met Zacheüs is geen losse gebeurtenis in het Nieuwe Testament. Je zou het kunnen noemen: ‘het evangelie in het klein’, waarin we een compacte, in enkele zinnen samengevatte voorstelling en illustratie vinden van Jezus’ werk om te bekeren, te genezen, om ‘verloren schapen’ te zoeken en te vinden. Jezus was altijd op zoek naar mensen die ‘op afstand staan’, om ze er bij te halen.

Een ‘huis’ gebouwd

De mensen van 50 jaar geleden hebben hier een huis gebouwd. En talloos veel keren is God, is Jezus hier te gast geweest, tot op onze dagen. We mogen het ook omkeren: talloos veel keren heeft God mensen uitgenodigd om hier bij Hem te komen. Zij hebben naar Gods woord geluisterd en ongetwijfeld heeft het velen aangesproken en getroffen, tot op vandaag. Ook zij werden en worden nog insiders. Zij vonden hier inspiratie en kracht om in het spoor van Jezus te leven.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 27 september 2023

priester Frans

Van 1 september tot 4 oktober wordt in de Kerk de ‘scheppingsperiode’ gehouden, een tijd waarin we de goedheid van de schepping vieren en aandacht hebben voor de schreeuw van de aarde. In verbondenheid met alle kerken en christelijke gemeenschappen willen wij onze roeping bevestigen en verdiepen om de behoeders van Gods schepping te zijn.

Alles wat ademt en leeft

De klimaatproblematiek, met toenemende hitte en droogte én enorme watersnood op heel wat plaatsen, heeft heel wat mensen sterk bewust gemaakt van de sterke noodzaak om voor de schepping te zorgen. De campagne van Ecokerk focust dit jaar op ‘alles wat ademt en leeft’, de rijke maar sterk bedreigde biodiversiteit van onze wereld.
De twee scheppingsverhalen bij het begin van de Bijbel maken duidelijk dat de zorg voor de aarde en het milieu, die volgens het scheppingsverhaal door God aan de mens is toevertrouwd, in ons mens-zijn zelf is ingebakken. Het voortbestaan van een leefbare aarde is een noodzakelijke voorwaarde voor het voortbestaan van de mensheid zelf.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 20 september 2023

Op donderdag 13 juli trokken we met de misdienaars van Sint-Bartholomeus en onder begeleiding van pastoor Frans, diaken Renaat en de verantwoordelijke voor de misdienaars Jan De Lil, op uitstap naar het pretpark Walibi in Waver. De misdienaars hadden zelf beslist welk pretpark ze wilden bezoeken. Ze keken er dan ook heel erg naar uit om eindelijk hun droomuitstap te kunnen waarmaken. Het moet gezegd: Walibi is een fantastisch pretpark met heel wat adembenemende attracties in een tot in het detail uitgewerkt én groen decor.

Op avontuur in Walibi

Het was eerst wat uitkijken waar we zouden beginnen, maar al vlug werd de Pulsar onze eerste keuze. “Onze?” Niet iedereen voelde de drang om eerst 20 meter de hoogte te worden ingejaagd, om vervolgens in een waterbad terechtgekomen. Pastoor Frans, met in zijn zog enkele jonge helden, durfde toch de uitdaging aan. Drijfnat en sterk onder de indruk van het snelle geweld, sloten ze even later terug bij de ploeg aan. Ook de Weerwolf, de Radja River, de Flash back en nog zovele andere attracties konden ons bekoren. We genoten van de snelle rush, de adembenemende toeren, de spanning van het rondtollen, het over kop gaan, de steile en indrukwekkende beklimmingen.

Om wat te bekomen van de spanning trakteerde pastoor Frans ons in de namiddag op een ijsje.  Een geste die door iedereen gewaardeerd werd. Zoals altijd duren mooie liedjes niet lang. Het was dan ook vlugger tijd om naar huis terug te keren dan we hadden gedacht.

Maar iedereen was echt tevreden. We genoten van de fantastische attracties, het gezellig en aangenaam park, het mooie weer, maar vooral van de vriendschap die zo typerend is voor deze ploeg.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 13 september 2023

Jan De Lil

Van 24 juli tot 8 augustus was Indra Vandenberghe, samen met tweeënvijftig mensen uit ons bisdom, 302 Belgen in totaal, maar samen met honderdduizenden gelovigen van over de wereld op de Wereldjongerendagen (WJD). Van 26 tot 31 juli verbleef ze met de groep van 52 in Porto, voor een voorprogramma, ze noemt het zelf een mini WJD. Daarna kwamen in Lissabon verschillende groepen samen, die zich op verschillende plaatsen hadden voorbereid met een gelijkaardig voorprogramma, maar op verschillende locaties. De voorbereiding in Porto, de Portugese chaos, zo noemde Indra het zelf, was de ideale voorbereiding op de wereldjongerendagen in Lissabon, waar het ook al eens chaotisch kon verlopen door de grote mensenmassa. Ik mocht Indra enkele vragen stellen:

Ann: Wat bedoel je met ‘Portugese chaos’?
Indra: Tijd en afspraken werden zo goed als nooit nagekomen. Het programma kon enkele uren voordien totaal veranderen en dan moesten we ons maar aanpassen.

Ann: Je bent lang weggeweest, twee weken. Hebben de wereldjongerendagen jou veranderd?
Indra: Mezelf veranderd misschien niet maar ik heb vernieuwde inzichten gekregen, dat je als jongere niet alleen staat in het geloof. Ik heb gezien en ondervonden dat vieringen ook kunnen op een iets modernere manier, met moderne muziek, ook andere gebedsvormen, gebedswaken met vernieuwende elementen. Zo moesten we bij de vredeswens in plaats van handen geven vijf verschillende mensen aanraken. Toen begon iedereen in de kerk rond te lopen en was er heel wat beweging in de kerk. Tijdens het voorprogramma hadden we een aanbidding, dit was een heel pakkend moment. Het was de eerste keer dat ik zoiets meemaakte en het heeft me emotioneel geraakt.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 6 september 2023

De voorbije weken waren voor mij overweldigend. Omdat ik dit jaar 75 jaar zou worden heb ik begin februari van dit jaar aan de bisschop van Gent mijn ontslag als pastoor aangeboden, zoals de kerkelijke reglementering in ons bisdom vraag. De bisschop heeft mijn ontslag aanvaard, een bericht dat nog eerder de pers bereikte dan mijzelf. Naar aanleiding van dit bericht heb ik veel blijken van vriendschap en waardering mogen ontvangen. Dat deed enorm veel deugd. Ik dank jullie allen van ganser harte, de mensen van de verschillende deelparochies van Geraardsbergen.

In mijn hart en gedachten blijf ik zeer veel mooie herinneringen meedragen aan de bijna tien jaren in Geraardsbergen, vooral aan de inzet en de hartelijkheid van heel wat mensen.

Ik heb mijn taken in Geraardsbergen graag vervuld en heb hier ook graag gewoond. De dekenij was ruimschoots groot genoeg, maar het was er aangenaam wonen. Het bood mij de gelegenheid om met mensen van gedachten te wisselen en sommige vergaderingen thuis te laten plaatsvinden. De tuin was een mooie ontspanning: het onderhouden ervan zorgde dat ik niet altijd achter mijn bureau tussen boeken en papieren bleef zitten. Maar het mooiste van al was het contact met de mensen van onze verschillende deelparochies. In de kerk, bij hen thuis of bij mij op bezoek, onderweg op straat, of waar ook. Ik wist mij sterk met u verbonden. Dat was vaak in blije, goede dagen, zoals bij huwelijken en doopsels, vormsels en op kerkelijke feestdagen. Soms was het ook in moeilijke momenten, bijvoorbeeld wanneer iemand ons ontviel. Ik ben bij die gelegenheid veel families thuis gaan opzoeken en heb aandachtig geluisterd naar hun verhaal. Dit heeft veel deugd gedaan aan de mensen. Zeker in de zware coronaperiode.

Ik dank iedereen voor de echte vriendschap die ik mocht ervaren. En voor de medewerking op vele gebieden. Er is rond een kerk en met parochiegemeenschappen veel te doen, en er waren gelukkig velen die op allerlei manier de gemeenschap hielpen opbouwen en ondersteunen. Ik denk aan de mensen die instonden voor het onderhoud en poetsen, het klaarzetten en de versiering van de kerken…  Ik denk aan onze verscheidenheid aan koren met de organisten en de dirigenten, de lectoren, de kosters, de misdienaars… die in heel wat gevallen hebben bijgedragen tot een waardevolle liturgie. Ik denk aan de leden van de verschillende kerkraden en het Centraal Kerkbestuur voor hun grote zorg voor onze kerken. Dat werk is niet te onderschatten: het vraagt heel veel tijd en aandacht om de toestand van de gebouwen in het oog te houden en om allerlei dossiers op te stellen en op te volgen. Hetzelfde is waar voor de zorg voor onze parochiezalen. Ik denk ook aan onze parochiale verenigingen die telkens weer contact nemen met mensen of mensen bijeenbrengen, voor vorming of voor ontspannende activiteiten. Er waren eveneens groepen voor bezinning en gebed: de bijbelgroep, Adem-Tocht, Taizé-werking, Jokri, fraterniteit van Charles de Foucauld…

Aan de nieuwe deken wens ik alle goeds toe. Ik dank de priestercollega’s, de diakens, de parochie-assistente, de doop- en vormselcatechisten, de mensen van het secretariaat, de poetsvrouw die de dekenij netjes hield. En dan zijn er zoveel andere mensen, die ik allemaal dank voor hun vertrouwen en vriendschap, waardering, samenwerking. Sommige van die mensen zijn ons jammer genoeg al ontvallen, maar daarmee ben ik hen nog niet vergeten.

Het is onze taak als priester de mensen voor te gaan in geloof en voor hen te bidden. Ik heb altijd met overtuiging onze mensen gedragen in mijn gebed en zal dat ook in de toekomst blijven doen. Ik blijf in Geraardsbergen wonen en ik word vrijwilliger in onze kerkgemeenschap. Ik vermoed dat nog wel vaak op mij een beroep gedaan zal worden. Ik bied graag mijn diensten aan, voortaan zonder ze zelf te organiseren. Het zal mij ook kansen bieden om het contact te bewaren. Ik draag veel mooie herinneringen mee aan u allen, en zal u bewaren in mijn gedachten en mijn gebed.

Ik wens jullie het beste toe voor de toekomst, met Gods zegen.

priester Frans Hitchinson

Op vrijdag 1 september gaan de schoolpoorten open. Een ‘samenleving binnen de samenleving’ komt weer op gang: kinderen en jongeren, leerkrachten en opvoeders, directies en secretariaten, begeleiding en ondersteuning, vervoer en logistiek, plaatselijke besturen en koepels. Ze beginnen opnieuw met en voor elkaar. Dit ‘samen’ is van grote waarde voor iedere afzonderlijk die bij het onderwijs betrokken is. Het is ook een meerwaarde in onze samenleving en een troef voor de toekomst. Velen nadat zij het onderwijs verlaten hebben hoor je sommige mensen nog zeggen “wij hebben nog samen op school gezeten”. Mocht het ‘wij’ van de samenleving maar wat meer gelijken op het ‘wij’ van de school!

Waarom naar school gaan? Waarom studeren?

Een tijdje geleden bracht een krant een interview met een Vlaams meisje van 16 jaar, waarbij de laatste vraag was: ‘Wat houdt je ’s nachts wakker?’ Haar antwoord: ‘Waarom nog studeren en moeite doen om je eigen leven uit te bouwen, als de wereld toch op instorten staat?’ Welke vinger legt dat meisje op welke wonde? Haar antwoord heeft in elk geval te maken met de complexe relatie tussen onderwijs en samenleving, tussen je studies en wie je later wil worden of wat je later wil doen. Studeren? Doet het er nog toe? Zo ja, voor welke samenleving dan en voor welke wereld?

Steeds meer jongeren zitten vol twijfel, vooral in het secundair onderwijs. Ze worden schoolmoe. Hun motivatie om te studeren moet zeker uit de school komen: een boeiend onderwijs, betrokken op de leerlingen. Maar de motivatie moet ook en vooral komen uit de samenleving waarin en waarvoor zij studeren. Geschiedenis, talen, wiskunde, natuurkunde, godsdienst en ethiek… hoe ernstig gaat de samenleving daar nadien mee om? Doet het er in de grote wereld nog toe of ik gestudeerd heb en wat ik gestudeerd heb? Niet enkel mag de samenleving vragen stellen aan de school, ook de school mag vragen stellen aan de samenleving: wordt het gewaardeerd als wij kinderen en jongeren opvoeden voor een waarden-volle samenleving?

[…]

Lees meer in KERK & leven van 23 augustus 2023

Aan allen een mooi schooljaar toegewenst!

pastoor Frans

Beste zusters en broeders,

De afgelopen periode was voor ons dekenaat een bewogen periode. Voor nieuwe voorganger(s) betekent het thuiskomen in de verschillende gemeenschappen, mensen leren kennen. Voor anderen is het afscheid nemen en nieuwe oriëntaties en uitdagingen aangaan. Ondertussen is er het pijnlijke nieuws uit de parochie Brakel-Lierde. Het nieuws van de preventieve schorsing van de pastoor is bij vele mensen in de parochie Brakel-Lierde hard binnengekomen. Laten we voor alle betrokken partijen bidden om genade en barmhartigheid. Er is ook de parochie in Geraardsbergen die zich aandient en op een aanstelling wacht. Doorheen dat alles lijkt het me duidelijk dat we als kerkgemeenschap in een periode gekomen zijn waar nieuwe uitdagingen naar de toekomst toe zich aandienen.

Hoe kijken we naar de toekomst?

Velen onder ons weten van waar we gekomen zijn. Weten hoe het vroeger allemaal was. Weinigen hebben zicht op de toekomst. Niemand weet wat het werkelijk zal zijn. Niet zelden is het verlangen zoveel mogelijk uit het verleden te behouden of er naar terug te keren. Het is menselijk. Tegelijk begrijpen velen dat het moet veranderen, maar niet altijd dat we zelf moeten veranderen. Om een voorbeeld te geven: zelden heeft men er een probleem mee als de viering in de kerk van het nabijgelegen dorp niet meer kan doorgaan, echter wel als die van het eigen dorp niet meer kan doorgaan. Zelfs al zijn er enkel een tiental aanwezigen. Weinigen – zelfs beleidsmakers in onze kerk – hadden in 2016 – toen de nieuwe reorganisatie van de parochies is doorgevoerd – gedacht dat er in 2023 al nieuwe parochies zouden zijn die geen eigenstandig pastoor zouden hebben.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 16 augustus 2023

Emmanuel Vidts, pastoor
deken van Zottegem

De nieuwe aartsbisschop van Mechelen-Brussel vindt voor zijn spiritualiteit veel inspiratie bij de heilige Franciscus van Assisi en bij de heilige Charles de Foucauld (1858-1916). Over deze laatste vormen velen zich vooral een beeld als kluizenaar in de Sahara. Dit slaat slechts op een relatief korte periode van diens leven. In een uiteenzetting anderhalf jaar geleden liet mgr Terlinden zien dat in Charles de Foucauld een verscheidenheid aan aspecten te onderscheiden is. Hij schonk bijzonder aandacht aan de ruime plaats die Charles in zijn leven gaf aan broederlijkheid en vriendschap, in navolging van Jezus Christus. Het kan ons inspireren.

Jezus’ leven in Nazareth navolgen

In een brief aan een jeugdvriend ontvouwde Charles in 1902 het geheim van zijn leven: “Wie liefheeft wil navolgen. Ik heb mijn hart verloren aan die Jezus van Nazareth en ik breng mijn leven door in een zoeken om Hem na te volgen.”

Omdat hij zich niet geroepen voelde voor de verkondiging richtte Charles zich op het verborgen leven van Jezus in Nazareth. Hij wilde leven zoals Maria en Jozef in hun dagelijkse omgang met Jezus. Hij was daarin niet vrij van idealisering en vooroordelen, afkomstig uit zijn milieu. Zo keek hij in zekere mate neerbuigend neer op handenarbeid, wat meespeelde wanneer hij sprak over “de arme arbeider van Nazareth”.

Zijn verlangen naar navolging bracht hem naar een trappistenklooster en later naar de clarissen van Nazareth. Er zat een zekere mate van naïviteit in zijn poging om het leven van Heilige Familie na te bootsen en zich daarom te vestigen in de stad van Jezus’ geboorte. Stap na stap kwam hij daarvan los maar die episode bleef de rest van zijn leven sterk beïnvloeden.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 19 juli 2023

Vroeger zag je heel vaak in auto’s een afbeelding hangen van de Heilige Christoffel. Ook nu nog soms. Met deze beeltenis smeekt men om bescherming tijdens een al dan niet verre autorit. Het bekendste beeld van deze heilige is dit dat hij het kindje Jezus op zijn schouder over een rivier draagt. Hiermee verdiende hij de titel van patroonheilige voor reizigers en alle verkeersdeelnemers.

Maar, dit zijn er slechts enkele elementen uit de lange lijst waarvoor Christoffel wordt aangeroepen. Hij is ook patroonheilige van timmerlieden, schilders, pelgrims, fruithandelaren, boekbinders, schatgravers, hakenbusschutters, hoedenmakers, tuinmannen en kinderen en patroon tegen besmettelijke ziekten, onverwachte dood, de pest, droogte, onweer, hagel, watersnood, vuurrampen, oogziekten, tandpijn en van de bewoners van de stad Roermond, waar een groot beeld van hem met Christus op zijn schouder de top van de kathedraal siert. Geef toe, een palmares om fier op te zijn.

Christoffel of Christoforus, letterlijk de “Christus-drager”, is een heilige in de rooms-katholieke kerk en de oosters-orthodoxe kerken. Hij geldt als een belangrijke heilige die in vele landen en perioden vereerd werd en wordt. Zijn naamdag valt op 24 juli. In de Orthodoxe Kerk op 9 mei. Van zijn jeugd is weinig geweten.

Christoffel van Chalcedon – In de vijfde eeuw zou er volgens legenden een man genaamd Christoffel in Chalcedon hebben geleefd. Zeker is dat Sint-Christoffel in deze tijd reeds langs pelgrimsroutes al werd vereerd, maar over deze vijfde-eeuwse persoon is niet veel opmerkelijks te vertellen.

Christoffel de Cynocefaal – Een oudere Christoffel, een martelaar, zou in de tijd van de Romeinse keizer Decius (249-251) de begeleider van de apostel Bartholomeüs zijn geweest – wat een chronologisch probleem stelt, want Bartholomeus was al leerling van Jezus in de eerste helft van de 1ste eeuw. Deze Christoffel was afkomstig uit het land der Cynocefalen (Hondkoppigen). Bartholomeus was uitgezonden naar dit land om het evangelie te verkondigen. Een van de Cynocefalen liet zich dopen en kreeg de naam Christoffel.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 28 juni 2023

Jan De Lil

(Er verschijnt een nieuw KERK & leven op 19 juli)