Het geloof in de verrijzenis van Christus bleef niet zonder vruchten. Een van die eerste vruchten was het leven in gemeenschap, het beleven van eenheid. Het boek ‘Handelingen van de Apostelen’ schrijft er over. De eerste christenen “bleven trouw aan het onderricht van de apostelen, vormden met elkaar een gemeenschap, deelden hun brood en wijdden zich aan het gebed. Allen die het geloof hadden aangenomen waren eensgezind en bezaten alles gemeenschappelijk. Ze verkochten hun bezittingen en verdeelden die onder elkaar naar ieders behoefte” (Handelingen 2, 42.44-45 – ook 4, 32.33) Die vermeldingen hoeven we niet te zien als exacte beschrijvingen van de realiteit in de eerste christengemeenschap. Het zijn eerder wat geïdealiseerde schetsen, streefdoelen, ook voor vandaag. Zij tonen duidelijk wat de onmisbare elementen zijn van de christelijke kerk.
Bezittingen
De eerste christenen waren ervan overtuigd dat ze hun bezit moesten delen zodat niemand in armoede moest leven. Sommigen gingen hierin zo ver dat ze hun bezit verkochten. Zo was er Jozef, een leviet uit Cyprus. Van de apostelen kreeg hij de bijnaam Barnabas, wat betekent: zoon van vertroosting. Hij verkocht een akker en legde de opbrengst ervan neer aan de voeten van de apostelen. (Handelingen 4, 36)
Deze edelmoedige daad van Barnabas staat in schril contrast met over Ananias en zijn vrouw Safira (Handelingen 5, 1-11). Zij verkochten een stuk grond maar hielden heimelijk een deel van de opbrengst voor zich. Het oordeel van Petrus over hun leugen was niet mals en de straf die erop volgde was heel radicaal: zij vielen ter plaatse dood. Het gaat hier om solidariteit en waarachtigheid.
[…]
Lees meer in KERK & leven van 12 april 2023
pastoor Frans
