Auteur: Kerk in Geraardsbergen

Het dankwoord van Ann Van Nieuwenhove:

Welkom aan u allen hier aanwezig, deken Emmanuel, pastoor Frans, en alle priesters die mee concelebreren en in de kerk zitten, diakens en misdienaars en u allen medeparochianen.

Op 1 oktober 2013 werd u, pastoor Frans gevraagd om naar Geraardsbergen te komen, als pastoor, als deken van het toenmalige dekenaat Geraardsbergen.

Uitgerekend daarom hebben we deze dankviering ook op 1 oktober gelegd, 10 jaar later. We zijn dankbaar om 10 jaar van uw niet aflatende inzet in onze… ondertussen Heilige Bartholomeusparochie Geraardsbergen.

Van deken naar pastoor moderator, voor een aantal mensen bleef u deken Frans, maar u bleef vooral uzelf, het leek zelfs of u steeds harder ging werken, of… dat er steeds meer werk op u afkwam.

Als parochie assistente ben ik bijzonder dankbaar om de bijna 10 jaar samenwerking. Ik was zelf nog maar een jaar aan de slag toen u naar Geraardsbergen kwam. We hebben samen een aantal nieuwe initiatieven opgestart bijvoorbeeld de bijbelgroep.

Ook in de beginjaren van de welzijnsschakel mocht ik bijzonder op uw steun rekenen en kon ik steeds bij u ten rade om problemen aan te pakken. Ik kreeg veel wijze raad mee, maar vooral leerde u me geduldig zijn en de zaken rustig aan te pakken. Ik mocht Gods voetafdrukken in u waarnemen, hoe God in mensen aan het werk is, liefhebbend, zachtaardig en geduldig.

Uw verantwoordelijkheidszin is enorm groot, u vond nooit rust tot alles geregeld was, en dit was regelmatig tot in de late uurtjes, dit konden we merken aan de mails die in de nacht nog verstuurd werden.

Uw werk doet u steeds in alle rust en bescheidenheid, ik spreek hier bewust niet in de verleden tijd, want we hopen dat u pastoor Frans bij ons blijft en ons werk blijft ondersteunen, daarom legde ik steeds de nadruk op deze viering, geen afscheidsviering zei ik, maar een dankviering, want pastoor Frans blijft bij ons. Maar u mag het nu wat rustiger aan doen.

Graag wil ik ook een woordje van dank spreken vanwege de vele werkgroepen, lokale kerkploegen, kerkraden, scholen en zie hier de KSA, waar u proost van bent, ze wilden er allen bij zijn vandaag.

In grote dankbaarheid willen we nu samen eucharistie vieren, zoals Jezus met zijn vrienden deed.

We kwamen samen met iedereen die dat wilde op 1 juni in de parochiezaal van Sint Macharius. We waren met een mooie groep. We vroegen ons af hoe we op een goede manier naar één parochie kunnen groeien. Hierbij willen we toch de plaatselijke kerkgemeenschappen behouden en steunen.

De antwoorden van de bevraging werden in een ander document zo letterlijk mogelijk weergegeven. Het verslag dat volgt is een interpretatie die inhoudelijk zo dicht mogelijk bij de bevraging aansluit. Sommige bedenkingen kregen een andere plaats in het verslag. De bevraging heeft niet de bedoeling volledig te zijn maar geeft een aanzet van hoe we verandering nu zien. Wie de antwoorden van de groepen in detail wil kan die opvragen door een mailtje te sturen naar renaat.aelbrecht@telenet.be

Liturgie

Meer bijzondere vieringen samen

De diensten van de Goede Week en de Paaswake vieren we nu al gezamenlijk. Door deze samenwerking kunnen we deze vieringen heel goed verzorgen en is er ook een bijzondere sfeer. Deze vieringen versterken de eenheid binnen de parochie.

Over het algemeen is men het er over eens dat we beter een aantal vieringen meer centraliseren. Voor een verzorgde, aantrekkelijke feestelijke viering moeten voldoende mensen aanwezig zijn. Veel mensen betekent ook veel talent. Zangtalent in het koor en in de kerk, goede lectoren, misdienaars.

Op alle feestdagen zouden we kunnen overgaan naar één viering voor de volledige parochie. Ook bijzondere vieringen, zoals de startviering, een viering aan het begin van de vakantie, de vieringen van Samana, de viering bij de zondagse ontmoetingen zouden we samen kunnen doen.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 11 oktober 2023

Renaat Aelbrecht, diaken

Op 8 oktober a.s. vieren wij de Dag van Mensen met een Chronische Ziekte. Om ons met onze neus op de feiten te drukken: 29 % van onze bevolking is officieel geregistreerd als chronisch zieke.
“En dan?”, vraag je je af. Dikwijls men voegt eraan toe: ”Er is alle dagen wel iets om te vieren of in de aandacht te brengen: dag van de leerkracht, wereld-dierendag, dag van de ouderen, wereldvoedseldag, dag van de geestelijke gezondheidszorg, enz. De lijst is eindeloos. En nu nog de dag van de chronisch zieken? Moet dat nu?”
Veel van deze initiatieven zijn zinvol, en vinden meestal hun ontstaan omdat mensen aanvoelen dat er tal van noden zijn. Projecten, organisaties, soms individuele acties met een ‘goed doel’ voor ogen kunnen we niet anders dan steunen, toejuichen en ondersteunen. Binnen onze empathie, onze mogelijkheden en interesses, ons budget…

Beste lezer, als mens, als christen willen wij, ja moeten wij extra aandacht geven aan mensen die dagelijks leven met een langdurige ziekte of beperking. Reuma, astma, MS, COPD, diabetes, kanker, hart- en vaatziekten… om nog maar te zwijgen over mensen met een psychische aandoening (vaak een gevolg van verwondingen), artrose, verlies van een partner of familielid, neurologische aandoeningen… Ook hier vinden we een ellenlange lijst.
En niet alleen bij ouderen, maar ook jonge mensen worden nogal eens geconfronteerd met één of andere chronische ziekte. Het kan je hele leven omgooien…
Over dit alles kan je heel veel info terugvinden bij Sciensano. Of kan je terecht bij mister Google.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 4 oktober 2023

Jo Lauwaert

Op zaterdag 16 september vond in de kerk van Nederboelare onder ruime belangstelling de viering plaats van de 50ste verjaring van de wijding van deze kerk. Heel mooi en gepast begon deze viering met het zingen van “De vreugde voert ons naar dit huis.” Hierbij volgen de hoofdgedachten uit de homilie van oud-pastoor Frans.

Heel wat Zacheüssen

Deze jubelmis volgt de liturgie van de kerkwijding, waarin als evangelie het mooie verhaal over Zacheüs is opgenomen. Willen we het even overplaatsen naar onze tijd? – Het is goed mogelijk dat in de bomen om ons heen heel wat Zacheüssen zitten. Mensen die zich niet direct willen of kunnen mengen in de gemeenschap van oude of splinternieuwe gelovigen, maar die ook niet onverschillig of vijandig zijn. Zij zijn zoekend en nieuwsgierig, maar willen tegelijk nog wat afstand houden. Dat vreemde mengsel van nieuwsgierigheid en verwachting houdt hen verscholen ‘in het gebladerte van de vijgenbomen’.

Zacheüs kan de indruk wekken van een individualist te zijn, iemand die buitenstaander wil blijven, een outsider. Maar voor Jezus zijn mensen die zich tussen de takken verbergen niet raar of vreemd. Hij geeft om hen. Hij kan ingaan op wat zich afspeelt in hun hoofden en harten. – Jezus sprak Zacheüs aan bij zijn naam en moedigde hem aan om uit zijn schuilplaats te komen. Hij verraste hem door bij hem in huis te willen komen. Jezus was welkom in de woning van Zacheüs en maakte hem tot een insider. Daar vond ongetwijfeld een indringend gesprek plaats dat tot goede vruchten leidde. Zacheüs zal geluisterd hebben naar de woorden van Jezus, met het resultaat dat de man zich bekeerde. Ja, een ontmoeting kan mensen deugd doen.

Het gesprek van Jezus met Zacheüs is geen losse gebeurtenis in het Nieuwe Testament. Je zou het kunnen noemen: ‘het evangelie in het klein’, waarin we een compacte, in enkele zinnen samengevatte voorstelling en illustratie vinden van Jezus’ werk om te bekeren, te genezen, om ‘verloren schapen’ te zoeken en te vinden. Jezus was altijd op zoek naar mensen die ‘op afstand staan’, om ze er bij te halen.

Een ‘huis’ gebouwd

De mensen van 50 jaar geleden hebben hier een huis gebouwd. En talloos veel keren is God, is Jezus hier te gast geweest, tot op onze dagen. We mogen het ook omkeren: talloos veel keren heeft God mensen uitgenodigd om hier bij Hem te komen. Zij hebben naar Gods woord geluisterd en ongetwijfeld heeft het velen aangesproken en getroffen, tot op vandaag. Ook zij werden en worden nog insiders. Zij vonden hier inspiratie en kracht om in het spoor van Jezus te leven.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 27 september 2023

priester Frans

Van 1 september tot 4 oktober wordt in de Kerk de ‘scheppingsperiode’ gehouden, een tijd waarin we de goedheid van de schepping vieren en aandacht hebben voor de schreeuw van de aarde. In verbondenheid met alle kerken en christelijke gemeenschappen willen wij onze roeping bevestigen en verdiepen om de behoeders van Gods schepping te zijn.

Alles wat ademt en leeft

De klimaatproblematiek, met toenemende hitte en droogte én enorme watersnood op heel wat plaatsen, heeft heel wat mensen sterk bewust gemaakt van de sterke noodzaak om voor de schepping te zorgen. De campagne van Ecokerk focust dit jaar op ‘alles wat ademt en leeft’, de rijke maar sterk bedreigde biodiversiteit van onze wereld.
De twee scheppingsverhalen bij het begin van de Bijbel maken duidelijk dat de zorg voor de aarde en het milieu, die volgens het scheppingsverhaal door God aan de mens is toevertrouwd, in ons mens-zijn zelf is ingebakken. Het voortbestaan van een leefbare aarde is een noodzakelijke voorwaarde voor het voortbestaan van de mensheid zelf.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 20 september 2023

Op donderdag 13 juli trokken we met de misdienaars van Sint-Bartholomeus en onder begeleiding van pastoor Frans, diaken Renaat en de verantwoordelijke voor de misdienaars Jan De Lil, op uitstap naar het pretpark Walibi in Waver. De misdienaars hadden zelf beslist welk pretpark ze wilden bezoeken. Ze keken er dan ook heel erg naar uit om eindelijk hun droomuitstap te kunnen waarmaken. Het moet gezegd: Walibi is een fantastisch pretpark met heel wat adembenemende attracties in een tot in het detail uitgewerkt én groen decor.

Op avontuur in Walibi

Het was eerst wat uitkijken waar we zouden beginnen, maar al vlug werd de Pulsar onze eerste keuze. “Onze?” Niet iedereen voelde de drang om eerst 20 meter de hoogte te worden ingejaagd, om vervolgens in een waterbad terechtgekomen. Pastoor Frans, met in zijn zog enkele jonge helden, durfde toch de uitdaging aan. Drijfnat en sterk onder de indruk van het snelle geweld, sloten ze even later terug bij de ploeg aan. Ook de Weerwolf, de Radja River, de Flash back en nog zovele andere attracties konden ons bekoren. We genoten van de snelle rush, de adembenemende toeren, de spanning van het rondtollen, het over kop gaan, de steile en indrukwekkende beklimmingen.

Om wat te bekomen van de spanning trakteerde pastoor Frans ons in de namiddag op een ijsje.  Een geste die door iedereen gewaardeerd werd. Zoals altijd duren mooie liedjes niet lang. Het was dan ook vlugger tijd om naar huis terug te keren dan we hadden gedacht.

Maar iedereen was echt tevreden. We genoten van de fantastische attracties, het gezellig en aangenaam park, het mooie weer, maar vooral van de vriendschap die zo typerend is voor deze ploeg.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 13 september 2023

Jan De Lil

Van 24 juli tot 8 augustus was Indra Vandenberghe, samen met tweeënvijftig mensen uit ons bisdom, 302 Belgen in totaal, maar samen met honderdduizenden gelovigen van over de wereld op de Wereldjongerendagen (WJD). Van 26 tot 31 juli verbleef ze met de groep van 52 in Porto, voor een voorprogramma, ze noemt het zelf een mini WJD. Daarna kwamen in Lissabon verschillende groepen samen, die zich op verschillende plaatsen hadden voorbereid met een gelijkaardig voorprogramma, maar op verschillende locaties. De voorbereiding in Porto, de Portugese chaos, zo noemde Indra het zelf, was de ideale voorbereiding op de wereldjongerendagen in Lissabon, waar het ook al eens chaotisch kon verlopen door de grote mensenmassa. Ik mocht Indra enkele vragen stellen:

Ann: Wat bedoel je met ‘Portugese chaos’?
Indra: Tijd en afspraken werden zo goed als nooit nagekomen. Het programma kon enkele uren voordien totaal veranderen en dan moesten we ons maar aanpassen.

Ann: Je bent lang weggeweest, twee weken. Hebben de wereldjongerendagen jou veranderd?
Indra: Mezelf veranderd misschien niet maar ik heb vernieuwde inzichten gekregen, dat je als jongere niet alleen staat in het geloof. Ik heb gezien en ondervonden dat vieringen ook kunnen op een iets modernere manier, met moderne muziek, ook andere gebedsvormen, gebedswaken met vernieuwende elementen. Zo moesten we bij de vredeswens in plaats van handen geven vijf verschillende mensen aanraken. Toen begon iedereen in de kerk rond te lopen en was er heel wat beweging in de kerk. Tijdens het voorprogramma hadden we een aanbidding, dit was een heel pakkend moment. Het was de eerste keer dat ik zoiets meemaakte en het heeft me emotioneel geraakt.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 6 september 2023

De voorbije weken waren voor mij overweldigend. Omdat ik dit jaar 75 jaar zou worden heb ik begin februari van dit jaar aan de bisschop van Gent mijn ontslag als pastoor aangeboden, zoals de kerkelijke reglementering in ons bisdom vraag. De bisschop heeft mijn ontslag aanvaard, een bericht dat nog eerder de pers bereikte dan mijzelf. Naar aanleiding van dit bericht heb ik veel blijken van vriendschap en waardering mogen ontvangen. Dat deed enorm veel deugd. Ik dank jullie allen van ganser harte, de mensen van de verschillende deelparochies van Geraardsbergen.

In mijn hart en gedachten blijf ik zeer veel mooie herinneringen meedragen aan de bijna tien jaren in Geraardsbergen, vooral aan de inzet en de hartelijkheid van heel wat mensen.

Ik heb mijn taken in Geraardsbergen graag vervuld en heb hier ook graag gewoond. De dekenij was ruimschoots groot genoeg, maar het was er aangenaam wonen. Het bood mij de gelegenheid om met mensen van gedachten te wisselen en sommige vergaderingen thuis te laten plaatsvinden. De tuin was een mooie ontspanning: het onderhouden ervan zorgde dat ik niet altijd achter mijn bureau tussen boeken en papieren bleef zitten. Maar het mooiste van al was het contact met de mensen van onze verschillende deelparochies. In de kerk, bij hen thuis of bij mij op bezoek, onderweg op straat, of waar ook. Ik wist mij sterk met u verbonden. Dat was vaak in blije, goede dagen, zoals bij huwelijken en doopsels, vormsels en op kerkelijke feestdagen. Soms was het ook in moeilijke momenten, bijvoorbeeld wanneer iemand ons ontviel. Ik ben bij die gelegenheid veel families thuis gaan opzoeken en heb aandachtig geluisterd naar hun verhaal. Dit heeft veel deugd gedaan aan de mensen. Zeker in de zware coronaperiode.

Ik dank iedereen voor de echte vriendschap die ik mocht ervaren. En voor de medewerking op vele gebieden. Er is rond een kerk en met parochiegemeenschappen veel te doen, en er waren gelukkig velen die op allerlei manier de gemeenschap hielpen opbouwen en ondersteunen. Ik denk aan de mensen die instonden voor het onderhoud en poetsen, het klaarzetten en de versiering van de kerken…  Ik denk aan onze verscheidenheid aan koren met de organisten en de dirigenten, de lectoren, de kosters, de misdienaars… die in heel wat gevallen hebben bijgedragen tot een waardevolle liturgie. Ik denk aan de leden van de verschillende kerkraden en het Centraal Kerkbestuur voor hun grote zorg voor onze kerken. Dat werk is niet te onderschatten: het vraagt heel veel tijd en aandacht om de toestand van de gebouwen in het oog te houden en om allerlei dossiers op te stellen en op te volgen. Hetzelfde is waar voor de zorg voor onze parochiezalen. Ik denk ook aan onze parochiale verenigingen die telkens weer contact nemen met mensen of mensen bijeenbrengen, voor vorming of voor ontspannende activiteiten. Er waren eveneens groepen voor bezinning en gebed: de bijbelgroep, Adem-Tocht, Taizé-werking, Jokri, fraterniteit van Charles de Foucauld…

Aan de nieuwe deken wens ik alle goeds toe. Ik dank de priestercollega’s, de diakens, de parochie-assistente, de doop- en vormselcatechisten, de mensen van het secretariaat, de poetsvrouw die de dekenij netjes hield. En dan zijn er zoveel andere mensen, die ik allemaal dank voor hun vertrouwen en vriendschap, waardering, samenwerking. Sommige van die mensen zijn ons jammer genoeg al ontvallen, maar daarmee ben ik hen nog niet vergeten.

Het is onze taak als priester de mensen voor te gaan in geloof en voor hen te bidden. Ik heb altijd met overtuiging onze mensen gedragen in mijn gebed en zal dat ook in de toekomst blijven doen. Ik blijf in Geraardsbergen wonen en ik word vrijwilliger in onze kerkgemeenschap. Ik vermoed dat nog wel vaak op mij een beroep gedaan zal worden. Ik bied graag mijn diensten aan, voortaan zonder ze zelf te organiseren. Het zal mij ook kansen bieden om het contact te bewaren. Ik draag veel mooie herinneringen mee aan u allen, en zal u bewaren in mijn gedachten en mijn gebed.

Ik wens jullie het beste toe voor de toekomst, met Gods zegen.

priester Frans Hitchinson