Auteur: Kerk in Geraardsbergen

Samen met 9 confraters werd ik door Mgr. Daem, bisschop van Antwerpen, op 15 maart 1964 priester gewijd in het missieseminarie van de paters der Heilige Harten (Picpussen) te Zandhoven. In de week na Pasen mochten wij een week vakantie genieten bij de familie. Een gelegenheid ook voor een eremis in de parochiekerk. In die week, tijdens een koffie in de namiddag – ik was met mijn moeder alleen, – vertelde zij mij dat mijn vader op zijn sterfbed gebeden heeft dat een van zijn drie zonen priester zou mogen worden. Na die ontboezeming was het minutenlang ontroerend stil. Ik ben rechtop gaan staan en heb wenend mijn moeder in de armen genomen en haar gedankt. Mijn vader is in augustus 1942 overleden, 33 jaar oud. Ik was toen twee maanden voordien 3 jaar geworden. Mijn moeder heeft 22 jaar lang deze smeekbede van mijn vader voor zich gehouden en er háár gebed van gemaakt. Niemand heeft dit ooit geweten tot – enkele weken na mijn priesterwijding – zij het aan mij heeft bekend. Al die jaren was dit voor haar ‘geheim’ omdat zij mij in mijn levenskeuze niet wilde beïnvloeden. Moeder is in 1944 opnieuw getrouwd met een weduwnaar, vader van vier kinderen. Ook hij heeft van dit geheim niet geweten.

Ik weet uit ervaring dat mijn moeder deze ‘geheim-houding’ geleerd heeft van Maria, de moeder van Jezus, die alles in haar hart bewaarde en stil bij zichzelf overwoog. Met een vraag tussen haakjes: hoe gaan wij om met het geheim van God in ons leven?

U moet wel weten dat iedere roeping anders verloopt; een eigen geschiedenis heeft. Eigenaardig. Eigen aan de (h)aard en de persoonlijkheid van de geroepen man of vrouw. In zijn eerste brief aan de christenen in Korinthe wijst Paulus erop, wanneer hij over zijn roeping denkt: ‘Denk aan uw eigen roeping terug’. (1 Kor. 1,26)

Het geheim van een roeping

Wanneer een interviewer of interviewster mij nu zouden vragen iets te vertellen over het verloop van mijn roeping tot het priesterschap dan mogen zij het weten om het aan u voort te vertellen. Het geheim van een roeping is Gods beslissing, naar zijn welbehagen, zijn keuze, zijn plan. We noemen het Gods voorzienende liefde. Dat zien we in het leven van Maria. Ook in Jezus’ keuze van de apostelen. In de roeping van Paulus en zijn medewerkers en medewerksters.

Hoog uitzonderlijk gebeurt het dat ouders hun zoon of dochter forceren om te kiezen voor een roeping tot het priesterschap of diaconaat, en dàt: omwille van de status. Tot spijt en soms tot ergernis en schande treedt de kandidaat terug wanneer hij bevindt dat het niet ‘zijn’ roeping is.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 26 april 2023

Paul Lacaeyse ss.cc

‘Jezus is opgestaan!’ Die ontdekking doen de Emmaüsgangers. Het zijn twee leerlingen van Jezus. Ze lopen van Jeruzalem – waar Jezus gevangen is genomen, gekruisigd en begraven – naar Emmaüs, een dorp zo’n 12 kilometer verderop. Ze praten over wat er met Jezus is gebeurd. Jezus’ bijzondere woorden en daden hebben veel indruk gemaakt. Maar nu is Hij gestorven. Ze hebben van de vrouwen en van sommige andere leerlingen gehoord dat Zijn graf leeg is. Maar net als deze vrouwen en leerlingen, hebben ze niet begrepen wat dat betekent.

Te midden van hun verdriet en verwarring komt Jezus bij hen lopen en vraagt wat hen zo bezig houdt. Ze herkennen Hem niet. Ze vertellen dat ze hoopten dat Jezus gekomen was om Israël te bevrijden. Dat was onder Joden een gangbare verwachting als het ging om de Messias. Hij zou Israël bevrijden van de overheersing door de Romeinen. De leerlingen hebben niet begrepen dat Jezus een ander soort Messias is, en dat Hij is opgestaan uit de dood. Om dat duidelijk te maken, geeft Jezus ze uitleg. Hij legt hun uit wat over Hem in de heilige schriften staat en dat de Messias eerst moest lijden voordat hij koning kon worden. Dan eten ze samen. Jezus dankt God, breekt het brood en deelt het uit. Op dat moment herkennen ze Jezus. Maar meteen daarna zien ze Hem niet meer. Deze maaltijd verwijst naar het laatste avondmaal van Jezus met zijn leerlingen. En naar de gezamenlijke maaltijden van de eerste christenen waarover Lucas in Handelingen schrijft (Handelingen 2:42-47). De twee leerlingen gaan meteen terug naar Jeruzalem. Ze vinden wat ze hebben meegemaakt zo belangrijk, dat ze direct de afstand terug lopen. Ze hebben ontdekt dat Jezus is opgestaan! En dat willen ze aan de andere leerlingen vertellen.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 19 april 2023

Diaken Dany (inspiratie gezocht bij het Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap)

Het geloof in de verrijzenis van Christus bleef niet zonder vruchten. Een van die eerste vruchten was het leven in gemeenschap, het beleven van eenheid. Het boek ‘Handelingen van de Apostelen’ schrijft er over. De eerste christenen “bleven trouw aan het onderricht van de apostelen, vormden met elkaar een gemeenschap, deelden hun brood en wijdden zich aan het gebed. Allen die het geloof hadden aangenomen waren eensgezind en bezaten alles gemeenschappelijk. Ze verkochten hun bezittingen en verdeelden die onder elkaar naar ieders behoefte” (Handelingen 2, 42.44-45 – ook 4, 32.33) Die vermeldingen hoeven we niet te zien als exacte beschrijvingen van de realiteit in de eerste christengemeenschap. Het zijn eerder wat geïdealiseerde schetsen, streefdoelen, ook voor vandaag. Zij tonen duidelijk wat de onmisbare elementen zijn van de christelijke kerk.

Bezittingen

De eerste christenen waren ervan overtuigd dat ze hun bezit moesten delen zodat niemand in armoede moest leven. Sommigen gingen hierin zo ver dat ze hun bezit verkochten. Zo was er Jozef, een leviet uit Cyprus. Van de apostelen kreeg hij de bijnaam Barnabas, wat betekent: zoon van vertroosting. Hij verkocht een akker en legde de opbrengst ervan neer aan de voeten van de apostelen. (Handelingen 4, 36)

Deze edelmoedige daad van Barnabas staat in schril contrast met over Ananias en zijn vrouw Safira (Handelingen 5, 1-11). Zij verkochten een stuk grond maar hielden heimelijk een deel van de opbrengst voor zich. Het oordeel van Petrus over hun leugen was niet mals en de straf die erop volgde was heel radicaal: zij vielen ter plaatse dood. Het gaat hier om solidariteit en waarachtigheid.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 12 april 2023

pastoor Frans

Een zalig en vreugdevol paasfeest!
Van bij haar begin en van eeuw tot eeuw geeft de Kerk deze wens door. Oosterse christenen begroeten elkaar op Pasen met de vreugdevolle belijdenis: “Christus is verrezen!”.

Een leeg graf vol vragen

Op de eerste paasmorgen zeiden de engelen in het graf tot de vrouwen: “Wie zoekt gij? Hij is niet hier! “. De apostelen konden niet anders dan vaststellen: nee, Christus is er niet meer. Hij is weg. Het lijkt wel ‘amen en uit’ voor hen: voorbij zijn die blijde tochten doorheen Galilea, de toespraken tot de menigte, de visvangst op het meer, de charme van zijn parabels. Dat is alles voorbij. Ze zullen er moeten aan wennen.

Van zien naar geloven

Maar Christus komt terug, op een andere manier zichtbaar, in zijn verschijningen. Veertig dagen lang leert Hij aan zijn leerlingen hoe ze de overgang moeten maken van zien naar geloven. En dat zal niet meevallen. Thomas zal aanvankelijk zelfs die overgang weigeren. Hij zegt: “Als ik in zijn handen de tekenen van zijn wonden niet zie, als ik mijn vinger niet in zijn wonden kan leggen, als ik mijn hand niet in zijn zijde kan steken, zal ik nooit geloven” (Joh 20,25). Als Thomas later de kans krijgt om dit te doen, zal Jezus hem verwijten: “Thomas, omdat ge gezien hebt, gelooft ge. Zalig die niet gezien hebben en toch geloven” (Jo 20,29).

Ook hedendaagse christenen zijn zij die niet gezien hebben en toch geloven. En Jezus noemt hen ‘zalig’.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 5 april 2023

Pastoor Frans

Nu zondag is het de eerste dag van een week die onze geschiedenis diepgaand heeft beïnvloed en die daarom heet: “Goede Week”.

Met “hosanna en applaus” halen wij een man binnen in onze stad der mensen.
Er wordt gezegd dat Hij een koning is, maar hij rijdt op een ezel.
Er wordt gezegd dat Hij de redder van de wereld is, maar zijn volgelingen zijn vissers die niets anders bezitten dan een enorme geestdrift en een onbegrensde liefde.
Er wordt gezegd dat Hij de eeuwen zal trotseren, maar de officiële leiders hebben het net al gespannen, de kruisbalk ligt gereed en het graf wacht.

Palmzondag, ook wel Palmpasen of Passiezondag genoemd, is de laatste zondag vóór Pasen, waarop de blijde intocht van Jezus Christus in Jeruzalem wordt gevierd.

Op de drempel van het Paasfeest herdenkt het christen volk dat Jezus, gezeten op een jonge ezel, door een jubelende menigte werd onthaald. De mensen bedekten de weg voor Hem onder meer met de takken van palmbomen. De massa dringt om Hem heen en looft Hem. Hier zien we dat Jezus niet slechts een kleine schare volgelingen had, maar ook op een grote populariteit kon rekenen bij grote groepen in de Joodse samenleving.

Helemaal onverwacht komt dit niet. De eerste  eeuw is zwanger van verwachting, van verzuchting naar bevrijding. En dat is juist de boodschap die Jezus brengt. Alleen wordt deze boodschap door de massa verkeerd geïnterpreteerd.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 29 maart 2023

Jan De Lil

Een man zonder toekomst

In zijn beroemde roman ‘Schuld en Boete’ vertelt de Russische schrijver Dostojewski over de student Raskolnikov. Deze jongeman is geniaal begaafd. Eigenlijk heeft hij zijn hele leven nog voor zich. Maar hij kruipt eenzaam weg in zijn studentenkamer en verspeelt zijn dagen met nietsdoen. Voortdurend wordt hij heen en weer geslingerd tussen twijfel aan zichzelf en krankzinnige dromen van grootheidswaanzin. Eigenlijk beschouwt hij zich als waardeloos, enkel goed om vertrapt te worden. Op zekere dag ontmoet hij Sonja, een meisje zonder toekomst, maar die zichzelf en haar familie moedig staande houdt. Heel vlug komt Raskolnikov er achter dat zij een geheim heeft dat haar recht houdt. En omdat ook hij wil leven, probeert hij dat geheim van haar te vernemen. Pas na lang aandringen stemt Sonja erin toe het prijs te geven. Ze slaat de Bijbel open, en samen lezen ze het verhaal van de opstanding van Lazarus, en hoe Jezus roept: “Lazarus, kom naar buiten!” Het evangelie van de komende vijfde vastenzondag.

Dit verhaal had voor Sonja een enorme kracht. Van de ene kant ervaarde zij hoezeer zij aan de grond zat. Haar leven wàs geen leven en bood geen enkele toekomst. Maar juist in de situatie waarin zij vastzat, hoorde zij telkens opnieuw die stem die niet enkel Lazarus, maar ook haar naar het leven riep. “Kom naar buiten”. En de dode trekt weg uit het graf. Hij wordt losgemaakt, bevrijd. Hij leeft.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 22 maart 2023

Pastoor Frans