“Als u vee had”

In het boek ‘Elke morgen nieuw’, een handboek bij het Joodse Achttiengebed, las ik in het voorwoord een ontroerend getuigenis betreffende de woorden van het gebed, die moeten gaan werken in ons leven.
‘Er was eens een herder, die niet in staat was de gebeden te zeggen. Maar elke dag zei hij bij herhaaldelijk: “God van de wereld: U weet: als U schapen had en ze mij gaf om ze te hoeden – van alle anderen vraag ik een loon voor het hoeden van hun vee, maar voor U zou ik het voor niets doen, omdat ik U liefheb.”

Op een dag kwam een geleerde voorbij en hij hoorde de herder dit gebed zeggen. Hij riep: “Dwaas, zo moet je niet bidden.” De herder vroeg hem: “Hoe dan wel?” Daarop leerde de geleerde hem de zegenspreuken en het ‘Hoor, Israël’ en het Achttiengebed, zodat hij in het vervolg niet meer zou bidden zoals hij gewend was.

Maar nadat de geleerde was weggegaan, vergat de herder alles wat hij geleerd had en bad helemaal niet meer. Want ook wat hij gewend geweest was te zeggen, durfde hij niet meer te zeggen.

Op een nacht had de geleerde een beangstigende droom en moest terug naar de herder. Dat deed hij de volgende dag en vroeg aan de herder terug: “Wat bid je?” De herder antwoordde: “Ik bid helemaal niet, want ik ben vergeten wat u mij geleerd hebt, en u had mij verboden om te zeggen ‘als U vee had’…

Toen vertelde de geleerde hem wat hij gedroomd had en zei tegen hem: bid weer zoals je placht te doen.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 17 april 2024

Paul Lacaeyse ss.cc

Algemeen kader

Verkondiging behoort tot de kerntaken van de kerk. We zijn dat wat vergeten en verleerd omdat we uit een cultuur komen die bijna volledig christelijk was. Hiervoor mensen aanspreken was niet nodig. De cultuur zelf zorgde er wel voor dat mensen zich bij de kerk aansloten.

Intussen leven we in een maatschappij waarin een heel groot deel van de bevolking zich nog christelijk noemt, maar niet meer kerkelijk is. Iedereen ervaart dat het christelijk leven achteruit gaat. We zijn wat verleerd om te evangeliseren, om mensen aan te spreken om leerling van Jezus te worden, of om dat leerling zijn te verdiepen. Ook de taal om dat te doen is van ons vervreemd.

Nochtans is het niet lang geleden dat vanuit de christelijke wereld missionarissen vertrokken naar alle hoeken van de wereld om daar het evangelie te verkondigen.

In het verleden zij er wel eerder initiatieven geweest om geloof voor te stellen, denken we maar aan het WEG-project.

De blijde boodschap, het goede nieuws dat God van de mensen houdt, dat Hij wil dat ze echt gelukkig zijn en met hen op weg wil gaan naar een toekomst waar plaats is voor iedereen. Hier en nu en tot in de eeuwigheid. Dat geloven we en dat willen we doorgeven.

Laat ons nu naar twee eigentijdse initiatieven kijken die dat geloof uitdragen, die daar een taal en een methode voor ontwikkeld hebben en die relatief succesvol zijn. We houden het hier bij de Alpha-cursus en het geloofscafé.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 10 april 2024

Op de eerste plaats is de verrijzenis een gebeuren dat zich aan de gestorven Jezus zelf heeft voltrokken. En op de paasmorgen werd het een verrassende ervaring voor zijn leerlingen. Ook in ons, in onze dagen, wil het paasgebeuren werkzaam zijn.

GEEN VERGEEFS LEVEN
De verrezen Christus zien en nabij voelen gebeurt vooral wanneer wij leven en handelen zoals Jezus ons heeft voorgedaan: zijn nederigheid toen hij Jeruzalem binnenreed op een ezel en niet hoog op een paard; zijn aandacht voor mensen die ziek, arm, verstoten of zondig waren; zijn gegevenheid in het breken van het brood breken en het delen van de beker delen. Die levenshouding van Onze Heer was een groot waagstuk. Op het eerste zicht leek het verloren, vergeefs, een vergissing. Maar door zijn zoon Jezus te doen verrijzen heeft God laten zien dat Hij achter die levensstijl van Jezus stond en hem bevestigde.

VERRIJZENISMENSEN
Op moeilijke momenten van het leven, eigenlijk doorheen heel hun leven durven christen mensen vertrouwen dat dit ook voor hen waar mag worden. Zij zijn opgeroepen en gezonden om dit telkens weer in vervulling te laten gaan, door de kracht van Gods Geest.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 3 april 2024

pr. Frans

Pasen is het belangrijkste feest der christelijke feesten, het hoogtepunt van het liturgische jaar. Op Pasen wordt het centrale mysterie van ons geloof gevierd: de verrijzenis van Christus. In de veertigdagentijd hebben we ons hierop voorbereid door te vasten, te delen en te bidden. Nu is het tijd om na te denken over wat het betekent en wat de impact van het geloof in de verrijzenis van Christus op ons leven is.

Een mysterie boven het menselijk begrip

Christus is opgestaan! Deze overwinningskreet wordt luidkeels gezongen in de liturgie van Paaszondag en in de vieringen van de Paastijd, alleluia. Maar dit was niet het geval voor de metgezellen van Jezus de dag na zijn kruisdood. Alles was gebeurd alsof deze dood hen had verrast en in een soort intellectuele duisternis had gehuld, zozeer zelfs dat ze Jezus’ meer dan eens herhaalde belofte waren vergeten, dat hij op de derde dag zou opstaan. Zijn verrijzenis vond ’s nachts plaats, afgeschermd van getuigen, alsof God eerder voor discretie dan voor triomfalisme had gekozen om zijn machtswerk ten gunste van zijn Zoon uit te voeren. Net zoals de verrezen Jezus niet triomfantelijk voor zijn discipelen verscheen. Evenmin probeerde hij zijn tegenstanders in verwarring te brengen met een grootschalige publieke demonstratie. Integendeel, aan de kleine kring van zijn vrienden liet hij zien dat hij leefde, maar altijd in alle discretie. De discipelen, die hem niet meteen herkenden, waren allemaal verrast door zijn aanwezigheid, alsof ze zijn opstanding niet hadden verwacht. De heilige vrouwen, onder leiding van Maria Magdalena, gingen ook discreet naar het graf van Jezus toen het nog donker was, niet om zijn opstanding te bevestigen, maar om zijn lichaam te balsemen. Ze waren totaal verrast toen ze ontdekten dat zijn graf open was en zijn lichaam weg. En toen de verrezen Christus aan Maria Magdalena verscheen, hield ze hem voor een tuinman. Hij hoefde haar alleen maar bij naam te noemen, zodat ze zich omdraaide en hem herkende. Dit scenario is vergelijkbaar met dat van de pelgrims naar Emmaüs die met de Verrezen Christus meelopen zonder hem te herkennen, maar hem pas ontdekten aan het einde van hun reis, bij het teken van de zegen en het breken van het brood. Zelfs Thomas, de ongelovige genoemd, was niet uniek, want de andere apostelen waren niet beter.

Waarom zouden we dan verbaasd zijn dat er meer dan 2000 jaar later nog steeds mensen zijn die niet in de verrijzenis geloven, die ze een fabel noemen en degenen die er wel in geloven voor naïef en dwaas aanzien? De boodschap van de teksten is duidelijk: het paasgeloof was niet spontaan of evident voor de eerste getuigen. Het is ook niet spontaan voor de gelovigen van vandaag. We moeten allemaal in nederigheid een mysterie aanvaarden dat het menselijk begrip te boven gaat en in het licht ervan leven. Dankzij Thomas heeft de verrezen Jezus ons de sleutel tot ons geloof gegeven: “Zalig zij die niet gezien hebben en toch geloofd hebben”. (Joh 20:29)

[…]

Lees meer in KERK & leven van 27 maart 2024

Pater François Mbiyangandu

Vandaag willen we samen stilstaan bij de betekenis van Palmzondag. We herdenken de blije intocht van Jezus in Jeruzalem, een gebeurtenis die zeer veel betekent voor ons christelijk geloofsleven. Laten we ons verdiepen in de symboliek van deze dag. Kunnen we lessen trekken voor ons dagelijks leven?

Tijdens de Eucharistievieringen op Palmzondag zullen we met grote palmtakken in processie door de kerk gaan.  Het herinnert aan de manier waarop het volk van Jeruzalem Jezus feestelijk begroette.  Die enthousiaste mensen spreidden hun kleding op de weg als eerbetoon en erkenning van Jezus als hun koning.  De palmtakken worden gezegend.  We kunnen takjes meenemen naar huis, voor onszelf en ook voor mensen die we kennen… maar welke betekenis hebben ze?

In onze moderne hedendaagse wereld is het belangrijk dat we steeds opnieuw Jezus begroeten in ons dagelijks leven.  Wil jij ruimte maken voor Hem in uw leven en in het binnenste van je hart?  Erken jij Jezus als uw tijdloze God-mens-en-Koning?  Maak jij dagelijks en wekelijks een beetje tijd voor Hem?

De antwoorden op die vragen weerspiegelen we in onze geloofspraktijk.  Maar vaak zijn we verstrikt in de grote drukte van ons leven.  We verliezen daardoor snel het besef van de concrete aanwezigheid van Jezus in ons leven en in deze wereld. Palmzondag laat u ontdekken hoe belangrijk het is om meer bewust ruimte te maken voor God… en Jezus blijvend begroeten als onze leidende kracht. 

Palmzondag wil ook stilstaan bij mensen die ziek of eenzaam zijn, of die lijden onder armoede, oorlog en geweld.  In moeilijke momenten kan je veel troost vinden in de boodschap van medemenselijkheid van Jezus.  Hij heeft zo veel mensen lichamelijk genezen en geestelijk getroost.  Met grote nederigheid, bescheidenheid en eenvoud zien we hem op de ezel, het lastdier van de armen, Jeruzalem binnenrijden.  Zijn leerlingen en nu de Christenen zijn zonder discriminatie goede vrienden van alle mensen: we laten niemand alleen. De symboliek van de palmtakken geeft ons helende kracht.  Daardoor kunnen we moeilijke levensmomenten beter accepteren.  Ook Jezus wist in momenten van lijden en kruisdood dat zijn missie van liefde en barmhartigheid groter was dan alle beproevingen die Hij onderging.  Jezus kon de derde dag uit de dood opstaan en verrijzen bij zijn Vader in de hemel.  Die goddelijke liefdeservaring zullen wij met Hem delen op het einde van ons eigen leven: we zullen ook verrijzen bij ‘onze Vader’.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 20 maart 2024

diaken Albert

Het recht van alle burgers om een beroep te kunnen doen op levensbeschouwelijke bijstand in een ziekenhuis, is voorzien in de Belgische grondwet sedert 1966 en geconcretiseerd door de ‘omzendbrief De Saeger’ in 1974. De omzendbrief De Saeger vertrekt van het recht van iedere patiënt op bijstand van een vertegenwoordiger van een erkende eredienst (katholieke, protestantse, joodse, orthodoxe, islamitische) of van een lekenraadgever. De patiënt kan hiervoor een aanvraag doen via het formulier De Saeger dat bij een ziekenhuisopname overhandigd wordt en waarop de namen van de beschikbare vertegenwoordigers staan. De plicht van ziekenhuizen om de patiënt te informeren omtrent levensbeschouwelijke bijstand is daarbij belangrijk. Vervolgens mogen de vertegenwoordigers op ieder ogenblik en zonder tijdsbeperking de patiënten bezoeken.

De woonzorgcentra kregen in het KB van 2 december 1982 een wetgeving rond de levensbeschouwelijke bijstand.  Deze berust op dezelfde pijlers als de wetgeving voor de ziekenhuizen. De woonzorgcentra zijn niet onderworpen aan de omzendbrief van minister De Saeger, maar aan deze van minister Busquin, gepubliceerd in 1990. Minister Busquin nam alle punten over van de omzendbrief De Saeger.

De pastoraal in een ziekenhuis en rust- en verzorgingscentra is in de eerste plaats gebaseerd op het luisteren naar mensen die in vertrouwen willen vertellen wat ze doormaken, wat hen sterkt, waar ze in geloven en waar ze mee worstelen. Het is vragen “Hoe maak je het?” en ook echt ruimte laten voor hun antwoord, hoe uitgebreid dat ook is. Het is luisteren met veel respect en in alle openheid, zonder zelf een mening of oplossing te willen geven, zonder te oordelen. Het is geen passief, maar een actief gebeuren, waarin je aandacht schenkt, op een voorzichtige en bescheiden manier bevraagt, uitnodigt, de draad vasthoudt, iets aanreikt …

[…]

Lees meer in KERK & leven van 13 maart 2024

Diaken Dany
info: pastoralezorg.be

dank voor alles wat jullie dag in dag uit voor onze kerken/onze Kerk doen! Goede moed in het vrijwilligen!

In België ‘vrijwilligt’ 12,5 % van de bevolking, maar liefst 1.166.000 mensen. Alleen al in de parochiepastoraal van de Belgische katholieke Kerk zijn er 125.000. Zoveel vrijwilligers, maar toch horen we vaak dat het moeilijk is om vrijwilligers te vinden.

ALTIJD OP ZOEK NAAR NIEUWE MENSEN

Vrijwilligers laten zich het gemakkelijkst aanspreken door mensen die ze (her)kennen en wanneer ze persoonlijk gevraagd worden om een specifieke taak uit te voeren. Er wordt bovendien aan toegevoegd dat Vlamingen gemiddeld drie keer moeten aangesproken worden vooraleer ze “ja” zeggen. Ze zeggen ook eerder “ja” als het gaat om een gerichte opdracht of taak dan op de eerder algemene vraag om vrijwilliger te worden. Men kan ook een keuze voorstellen van een aantal concrete opdrachten: meezingen in een koor, lector zijn tijdens de vieringen, onthaal in de kerk, versieren en inrichten van de liturgische ruimte, actief zijn in de kerkraad of in verenigingen, de financiën ter harte nemen…

Vrijwilligers zijn het hart van onze samenleving. Ze houden geen rekening met tijd of loon, hun inzet voor de medemens is van onschatbare waarde. Ze nemen verantwoordelijkheid op in vrijheid, zonder dwang of druk. Vrijwilligerswerk is voor vele mensen een bron van positiviteit, waar men kracht en vreugde uit put en sterke verbondenheid met andere vrijwilligers.

[…]

Lees meer in KERK & leven van 6 maart 2024

Ann Van Nieuwenhove